 Zonder enige uitzondering werd dit door alle deelnemende atleten het mooiste trainingsweekeinde uit hun leven genoemd. Kosten nog moeite werd door Rens Blom en zijn vriendin gespaard om alles tot in perfectie te regelen. Vele bondscoaches werkten in drie dagen aan de techniek van de atleten die na drie dagen dodelijk vermoeid, maar met heel veel nieuwe energie en nieuwe trainingsinzichten voldoende stof hebben gegeven voor het komende winterseizoen. Lees onder verslag een zeer uitgebreid verslag van het afgelopen weekeinde.
Foto's van het evenement...
Filmpjes van de wedstrijd... | | Verslag... | Verslag trainingsweekeinde van de Rens Blom Foundation in Sittard
Sittard 27 t/m 29 Oktober 2006
Vrijdag 27 Oktober
Vrijdag morgen met twee hele volle zakken met stokken op het dak rond een uur of zes vertrokken uit Volendam richting Sittard. Anita Karregat en Leonie Schilder zouden springen en Caroline Kunst ging mee als trainster van de jongste jeugd uit Purmerend. Vanuit Purmerend vertrok nog een auto met een viertal atleten en er zou nog iemand zich later op de dag aansluiten bij de groep waarvan we onderweg een SMSje kregen dat ze ingecheckt waren in het vliegtuig in Barcelona.
Op de laatste vrijdag van de herfstvakantie gelukkig weinig verkeershinder zodat we ruim op tijd, nog wel even vier grote vlaaien opgehaald voor bij de koffie, in Sittard arriveerden. Na het inchecken waarbij iedereen werd overladen met spullen door de vriendin van Rens kon het weekeinde dan echt beginnen. Iedereen werd voorzien van drie t-shirts, een tas van Bosu (leverancier van fitness apparatuur) met een boek met oefeningen voor op de halve bol die ook in ons krachthonk ligt, een kussentje waarop Rens stond, een boekje van Dima met daarin allemaal gefotografeerde sprongseries van unieke atletiekprestaties en als belangrijkste voor de atleten een map waarin alles genoteerd moest / kon worden wat je dit weekeinde presteerde.
Stipt half tien werd er door Rens met een kort praatje afgetrapt waarbij hij nog een prachtig bord kreeg waarop je met stokjes in je handen kon klimmen. Vele toppers hadden er zelfs nog moeite mee. De vriendin van Rens verzorgde met een soort van ty-boo warming-up (ze is zelf vroeger een top karateka geweest) de start van het actieve gedeelte. Omdat het nadenk gehalte van polsstokspringers toch nog een beetje tegenviel waren de Simon says spelletjes die Rens daarna met de groep deed redelijk snel afgelopen. Het lukte zelfs niet om daar een winnaar uit te krijgen.
De rest van de eerste ochtend stond in het teken van de vijf oefeningen die gedaan moesten worden als challange tijdens dit weekeinde. De oefeningen die daarvoor uitgekozen waren:
Ondersprong halve draai (waarbij je zo hoog mogelijk over een lat moest gaan)
Stutten over een lat (werd op een verhoging uitgevoerd)
Het wegdrukken van een karretje (lijkt op latoverschrijding bij het springen)
Touwklimmen op je armen in een bungy koord
Als een soort van Tarzan vanaf een verhoging over een lat springen aan een lang touw
De ruim 40 atleten werden in vijf groepen opgesplitst die op spronghoogte samengesteld waren. Voor de jongste groep was het rekstok nog een lastig onderdeel. Ik kreeg het idee dat geen van de atletes een turn achtergrond had die in deze groep zaten. De oudere groepen hadden vaak al een beetje aan de verschillende onderdelen geroken zodat de uitvoering vrij snel al enige vorm had. Toch viel een behoorlijk krachtsverschil bij de atleten op. Met name voor de dames coaches die de meiden uit België trainen is daar nog een grote uitdaging te gaan. Nadat de groepen allemaal hun oefeningen hadden afgerond werd er van een gezamenlijke lunch genoten.
Om één uur stonden voor de oudere groepen twee lezingen op het programma:
Maurice Penders over fysiologie
Jan Scholtes over het mentale aspect van het springen
De twee jongste groepen mochten op dat moment laten zien ten overstaan van vijf topcoaches wat ze in hun mars hadden met springen. Springen ging met achterblijven vanuit een vierpas naar een zespas tot rugligging waarna er nog enkele sprongen over een lint gemaakt werden.
De coaches die de beoordeling deden waren:
Marc Osenberg
Georges Friant
Hans-Jörg Thomaskamp
Leszek Klima
Jaap van der Plaat
De coaches waren in het begin dermate enthausiast in hun taak dat de jongsten (allen nog junioren D of eerstejaars C) er enigszins overvoerd door werden om alle tips goed te kunnen verwerken. Later werd ook afgesproken dat de coaches via de persoonlijke trainer of via de groepsleider zijn aanwijzingen kreeg. Ook werden door de groepsleiders en persoonlijke coaches alle opmerkingen in de map bijgewerkt. Leonie en Anita zaten er veel herkenbare punten in die ze al vaker als opmerking gekregen hadden van mij en dus was het ook wel eens lekker om ook door een coach die nog veel meer ervaring heeft terugkoppeling te krijgen, waarbij dan dezelfde punten weer naar voren komen. In de laatste groep mochten de toppers van de dag onder applaus van de jongste jeugd en onder toeziend oog van alle coaches er nog een mooi slot aan breien. Tussen deze jongens waren heel veel verschillende stylen te ontdekken die bij allen vaak toch nog tot een goede sprong leidde.
Nadat alle groepen gesprongen hadden werd er richting het hotel vertrokken. Na een verfrissende douche stond het avondmaal op het programma. Daarna konden enkele polshoogvideos die door Neo Vault geschonken waren bekeken worden en waren er vier laptops beschikbaar om op te MSNen door de jeugd. Samen met een klein groepje mijn video op vertraagd gezet en alle sprongen van de oudste groep nog even rustig bekeken en geanalyseerd.
De meeste atleten zochten rond een uur of half elf hun bed op, terwijl er toch ook een paar waren die het nodig vonden om de avond wat langer te maken als nodig (gelukkig niet van onze groep)
Zaterdag 28 Oktober
De volgende ochtend was iedereen op tijd bij het ontbijt. Nadat iedereen weer voldoende eten tot zich genomen had werd er met de auto richting de hal vertrokken. Vandaag hadden de vijf trainers ieder een deel van de polsstokbeweging als deeltraining op het programma staan. Er werd middels een roulatieschema de vijf trainingen doorlopen.
Vooraf aan dit werd door Renée en Rens weer middels het spelletje Aap / Vrouw / Man en afgeleide van het spelletje wat door Jantje Smit ook met zn maten pleegt te doen. Daarna kwam Simon Says weer aan de beurt. Ditmaal was Marcus Tächel, een van de jongste deelnemers, die alle moeilijke aanwijzingen vanuit het Nederlands en Engels naar het Duits moest vertalen de winnaar. Dit leverde hem een T-shirt en polsstok DVD op. Nadat Georges Friant iedereen korte actieve inleiding warm gekregen had werden de groepen opgesplitst en naar de oefeningen gegaan.
Georges Friant (Vormspanning)
In het krachthonk werd door Georges eerst een presentatie verzorgt die de atleten aanhoorden. De jongeste Purmerender jeugd zal wel even aan de uitbreiding van talenkennis hebben moeten werken. Essentie van het verhaal was dat er eerst aandacht aan de rompspanning gegeven moest worden alvorens er met krachttraining. Dit om problemen met de uitvoering van de zwaardere krachttraining voor te zijn. Na deze inleiding met uitleg werden de Gymstiks gepakt waarmee met een lichte weerstand oefeningen uitgevoerd konden worden. Met redelijk wat uitleg wist zelfs de jongste jeugd de oefeningen goed uit te voeren. Vooral is het voor hun toch ook soms al best moeilijk om hun onderrug met veel druk op de grond te weten houden.
Hans-Jörg Thomaskamp (Looptechniek)
Hans-Jörg liet de atleten op sokken op een zachte mat lopen. Hierdoor moest er een beetje extra aandacht aan het plaatsen van de voeten omdat die door de zachtheid van de mat een lichte correctie nodig hadden wegens naar de zijkant wegzakken. Later werden de oefeningen ook nog op een dunne schuimmat gedaan waardoor het extra moeten corrigeren van de enkels nog meer aandacht behoefde. Er werd echt tot in detail aandacht geschonken aan de houding van de atleet bij de oefeningen. Handen hoog was dus ook echt handen hoog etc.. Het belangrijkste wat Hans-Jörg bepleitte was dat de loopbeweging vanuit de heupen kwam, vervolgens de knie en dan pas de enkel. Velen deden het vaak andersom. Tijdens het vragenuurtje gaf Marc Osenberg aan dat Rens hier ook nog heel veel aandacht aan moet schenken omdat hij hele sterk ontwikkelde kuiten heeft waardoor hij de neiging heeft om van de starten met zijn kuiten ipv zijn heupen.
Jaap van der Plaat (Aanloop)
De aanloop middels een aantal hoedjes op de grond werden in verschillende vormen uitgevoerd. Rustig aanlopen waarbij de techniek van de hoge knie en grijppas aangeleerd werd. De kunst van de aanloop was om het ritme steeds te verhogen en daarna vast te houden. Er moest duidelijk een versnelling in de loop zitten waarbij de topsnelheid niet veel vroeg in de aanloop moet liggen. Later werd er gelopen met lichte gewichtjes en daarna met de stok. Ook de houding werd bij menig atleet gecorrigeerd.
Marc Osenberg (plantbeweging)
De optimale greepbreedte werd door hem op ongeveer zeven handjes gehouden. Op enkele extremen na die wel een aanpassing behoefden liet hij toch wel enige variatie toe. Hij gaf aan dat iedereen verschillend is qua bouw en daardoor je niet iedereen zo maar kan kopiëren m.b.t. de techniek. De insteek liet hij in twee delen verlopen. Het eerste deel waarbij de rechterhand (voor de meeste springers) vanaf de bovenkant van de heup voor de schouder langs liet vertrekken tot ongeveer bij je oor. Belangrijk was dat je linker hand niet meer mocht zakken bij het omhoog brengen van de stok. Het tweede deel bestond uit het met twee armen omhoog brengen van de stok. Leonie kreeg een duidelijke aanwijzing dat zij dit slecht met nadruk deed met alleen haar rechter arm en dat ook de linker arm daarbij meer aandacht behoefde. De oudere groepen eindigde met jagodins en de jongste groepen bleven op de aanloop met een losse insteek in een pyloon. Ook zij moesten allemaal meer met hun linker arm omhoog steken in plaats van naar voren. Dit is wat het later moet gaan worden, maar ik weet alleen niet of dat nu voor de jongste jeugd al in de praktijk daar wat aan hebt met de hele korte stokjes van 3.50 meter.
Leshek Klima (kracht voor inrolbewegingen)
Zijn programma bestond uit een serie krachtoefeningen die de inrol simuleerden.
In rugligging op de dikke mat waarbij een stut gemaakt werd. Hierbij moesten de voeten ten aller tijden boven de knieën blijven in de uitvoering van de beweging.
Aan het wandrek werd vanuit hang, waarbij de schouders op de bovenste stang konden drukken, de voeten richting het puntje van het wandrek gezwaaid.
Aan de rekstok vanuit hang tot omgekeerde hang komen waarbij deze houding ongeveer drie seconde vastgehouden werd.
Op een glijdend karretje (lijkt op de total-gym van Chuck Norris) de armen gestrekt naar beneden drukken
Inrollen in het bungytouw
Aan een kartol in omgekeerde hang uitkomen.
Na deze oefeningen gingen alle trainers naar boven voor een rondetafelgesprek waarbij alle trainers vragen konden stellen. Vragen die ondermeer aan bod kwamen:
Wanneer moet je een atleet leren zijn stok te gaan buigen.
Hoelang moet je doorgaan met een atleet met een rechte stok te laten springen en wanneer eventueel periodes in het seizoen met rechte stokken springen. Wat zijn de voordelen van het springen met rechte stokken
Wat zijn kernpunten waar je als polsstokspringer aan moet voldoen
Loopsnelheid met stok is de meest bepalende factor voor het overbruggen van een bepaalde hoogte. Verder was het kunnen omzetten van deze snelheid in energie in de stok het daaropvolgende bepalende factor.
Hans-Jörg Thomaskamp gaf aan dat bij Rens vooral de looptrainingen in het teken stonden van de strekkingsketen bij het lopen. De volgorde waarin de energie vanuit de benen moet komen is Heup / Knie / Enkels. Omdat Rens verhoudingsgewijs zeer sterke kuiten heeft gaat dit nog wel eens fout.
Hoe professioneel moet je met je sport omgaan.
Zorg dat je altijd iets anders naast je sport hebt zodat er geen verdwazing plaats gaat vinden. Zorg dat je iets om handen hebt als je onverhoopt geblesseerd raakt zodat je niet meteen in een zwart gat valt.
Hoe zien de schoolsystemen in Nederland, België en Engeland eruit voor de trainingsmogelijkheden.
In België naast een 8 tal topsportscholen veel problemen in December, Maart en Juni met examenperiodes die te zwaar zijn om er nog normaal bij te kunnen trainen. Hierdoor veel atleten die drie keer een maand afwezig zijn op de trainingen. Deze periodes vallen ook nog eens precies fout in het seizoen.
Nederland heeft gelukkig Loot Scholen waar ook de atleten die in Sittard vast trainen van gebruik maken. Hierdoor een redelijk gunstige situatie.
In Engeland een paar sporten (zwemmen, baanwielrennen en ritmische gymnastiek) die het goed voor elkaar hebben. Atletiek echter totaal niet. Redelijke verklaring waarom de Engelse atletiek heel slecht presteert op de laatste kampioenschappen.
Ondertussen had de jeugd nog de mogelijkheid om de vijf challange oefeningen nog een ruim uurtje te oefenen. Na deze sessie ging iedereen weer naar het hotel. Na het eten werd door de meeste coaches nog lang doorgepraat over trainingen en andere polshoog anekdotes en zaken die er de laatste jaren waren voorgevallen. Zaken als hoe je moet omgaan met de palen zoals die in Helsinki en Götenburg stonden. Deze palen stonden op de NUL lijn en de lat lag erachter wat visueel heel anders is als dat ze op 80 cm staan. Moet je dat nog extra trainen voor zon kampioenschap. Kevin Rans gaf aan dat heel veel atleten de nijging hadden om eerder met hun inrol te beginnen als dat de palen op hun normale afstand stonden. En zo werden er nog vele andere zaken onder het genot van een palmpje besproken.
Dat de vermoeidheid onder de atleten al een beetje begon toe te slaan viel op te maken uit het fijt dat het om 12:00 uur ondanks de wetenschap dat er een uurtje langer mocht worden geslapen vanwege de wintertijd al doodstil was.
Zondag 29 Oktober
Na een te lange nacht (we mochten door de omzetting naar de wintertijd een uurtje extra slapen) toch maar gewoon lekker vroeg mijn bed uitgegaan om het verslag weer een beetje vorm te geven. Langzamerhand ging iedereen richting het ontbijt. Na de karpertjes na het ontbijt ook nog even gevoerd te die bij de ingang rondzwommen weer naar de atletiekhal vertrokken. Er stond voor vanochtend als eerste een training met Bosu ballen op het programma. Voor de jongen die deze inleiding verzorgde moet het echt een genot geweest zijn om dit met een groep (na drie dagen al wat minder ) fanatieke springers uit te voeren. Ook onder de atleten viel het op dat er nu weer atleten waren met veel en minder goed gevoel voor dit soort zaken. Kevin Rans had zelfs zoveel moeite met dit onderdeel dat zijn trainer zag dat er op dit vlak nog heel wat te winnen valt.
Aan het einde was iedereen volledig bezweet en stond direct daarna alweer het volgende onderdeel op het programma. Iedereen vond een plaatsje in een auto. Lesley en Rianne mochten achterin de nieuwe Dodge van Rens plaatsnemen en ongeveer 5 kilometer verderop werden we opgewacht door Frank Louter in de turnhal. De voormalige bondscoach turnen bij de dames richtte zich voornamelijk op de latpassage. Na wat uitleg en oefenvormen die hadden te maken met rotaties en vormspanning werd er in groepjes van drie enkele deelbewegingen die veel met het stutten te maken hadden geoefend. Na deze inleiding werd de groep in zessen gedeeld waarbij de groepen op turnvermogen werden samengesteld.
Er werden zes oefeningen gedaan die allen met het inrollen en passeren van de lat te maken hadden. Veel hadden een relatie met stutten. Ook moest er worden gekiept aan de lage ligger van de brug, als eerste met hulp van een touw. Aan een lage rekstok moest er een poging tot los-om gedaan worden. Op de trampoline werd er gekaatst vanaf de voeten en dan weer terug naar handen etc.
Na het turnen was het tijd voor de lunch die gewoon weer in de kantine genuttigd kon worden. Met nog een uurtje extra rust voordat de Challange begon kon je nu toch wel merken dat de ergste energie uit de meesten hun lichaam verdwenen was. Doel was om je onderdelen met een zo groot mogelijk verschil te verbeteren ten opzichte van de voorgaande keer. Ook de diverse teamleiders moesten vaak onder druk van de atleten in de groep nog één maal hun kunsten tonen op de verschillende onderdelen in onderlinge wedstrijdjes. Na ruim een uur was iedereen klaar met deze onderdelen en kon na een daverend applaus voor Rens en Renée die dit toch maar mogelijk gemaakt hadden de winnaars van de Challange bekend gemaakt worden. Nadat de groepsfoto gemaakt was kon iedereen weer tevreden en vol nieuwe ervaringen naar huis gaan. Velen gaven direct al aan er alles voor te gaan doen om volgend jaar weer tot de gelukkigen te gaan horen die dit weekeinde bij zouden kunnen wonen.
Op de terugweg is het nog nooit zo rustig in mijn auto geweest. Normaal is het heel druk op de achterbank, maar dit maal hadden de oogleden het zeer zwaar.
Al met al leverde dit weekeinde een schat aan informatie op. Veel nieuwe gezichten die je de komende jaren vast nog veel zult tegenkomen en waarmee nu al een goede band gecreëerd is. Onderlinge uitwisseling van gegevens over materialen die atleten kunnen gebruiken in hun trainingen. Zaken als wat de kernpunten in een trainingschema moeten zijn en wat je in welke periodes van het jaar moet gaan doen. Jongens en meiden die de komende jaren elkaar als vrienden tijdens de wedstrijden zullen weerzien ipv onderling wantrouwen bij het voor het eerst zien van elkaar bij een internationale wedstrijd. En Rens heeft vooral een aandenken welke een groot aantal grijze hersencellen omvatten laten inbranden welke nog jaren op die plaats een vaste plek hebben laten doen bemachtigen. (afsluitende typische Cees zin die goed was voor een dikke onvoldoende met Nederlands op school, maar geen zin meer om hem recht te breien) |
|